Het is bijna 1 week geleden dat ik te horen kreeg dat ik geen baan meer heb bij mijn mooie club. Dit was een dag na dat ik te horen kreeg dat de Olympische Spelen een jaar is verplaats. Binnen 2 dagen veranderde mijn gevoel van “het komt goed” naar “waar gaat mijn leven heen?”.
Zoals velen weten zijn de eisen om de OS te behalen belachelijk moeilijk in de tafeltennis sport. Echter dankzij mijn top 16 resultaat werd het onmogelijke opeens mogelijk. Een individuele plek op de Olympische Spelen!

Ook door de mooie resultaten in de competitie, een tweede plek met het team en een nummer 4 plek individueel, wou mijn club me graag behouden en gaf me een goed mooi bod voor volgend seizoen.

In 2 dagen een droomdoel naar de klote en een salaris die mij mijn mogelijkheid gaf topsport te bedrijven, ook weg.
Zonder geld, geen trainingen. Zonder trainingen, geen resultaat en zonder resultaat ook geen OS volgend jaar.

Genoeg topsporter ‘verplaatsen’ het een jaartje en genoeg zijn net zoals mij erg onzeker voor hun toekomst. Ook heb ik hulp gevraagd bij verschillende organisaties. Bij sommigen werd de deur gelijk dicht gegooid, andere maakte beloftes voor de toekomst, maar het grootste woord dat ik gehoord heb is “geduld”.

Geduld voor wat? Hoe kan ik geduld hebben als alles wat ik had opgebouwd binnen 2 dagen weg is? Dat mijn doelen onbehaaldbaar worden of niet eens meer kunnen bestaan? Moet ik dan maar terug naar school? Dan maar werken? Geduld maakt me gek, want wat wordt nu de weg?

Vandaag, in deze moeilijke tijd, is het dag per dag bekijken. Opzoek naar oplossingen, maar verder blijft de vraag wat wordt de weg?