Hallo Iedereen,

Ik ben alweer een tijdje terug, maar ik had die rust echt even nodig! Zo’n Olympische spelen of zelfs de Olympische jaren hakken er heel erg in. Als het kon had ik nu zeker meer rust genomen, maar de competitie begint gewoon weer en natuurlijk wil ik daar ook gewoon goed staan.

Toch wil ik jullie nog vertellen hoe het was, want er zijn en waren echt heel veel vragen.

 Een 11 juli vertrok ik met mijn team, Anton Pleijsier en Dana Cechova naar Chiba voor een pre-camp. We wisten van tevoren dat dat zwaar zou zijn en dat klopte ook zeker. We kregen een tijdsschema voor wanneer we moesten testen, eten, trainen, letterlijk alles. Gelukkig gingen de trainingen goed, want ook dat was nog een vraag gezien mijn opgelopen blessure op het EK. Hoe we de tijd doorkwamen was het toch gezellig maken met elkaar, het beste maken van het slechtste. Ook was het alles uithalen uit een training wat kon. Heel doelgericht trainen met daaromheen plezier en soms gaven we elkaar zelfs tafeltennis lessen! Het is heel belangrijk om informatie te blijven delen en daarvan te leren. Je leert niet alleen van het doen, maar ook van erover praten. En natuurlijk speelden we heel veel Wizard.

Gezien het zo streng was in de pre-camp werden de Olympische Spelen veel makkelijker gemaakt. Ook deze gedachte maakte het dat de pre-camp makkelijker werd. Aangekomen in het Dorp bleek dit ook allemaal te kloppen. Natuurlijk mochten we het Dorp niet uit, maar vrij rondlopen mocht wel. Ze hadden gewoon ouderwets de grote eetzaal, waar iedereen met een scherm kon zitten, maar toch kon communiceren. Verder was er nog een amusement gebouw met games en verschillende sporten en als laatste nog een kleine shopping gedeelte. Genoeg te doen dus! Ook in ons gebouw was er nog een binnen en buiten lounge, tt-tafel en een gym.

Het enige was wel dat ondanks alle goede voorzorgmaatregelen, wat ik dan even vergelijk met de andere landen daar, toch een paar corona gevallen waren. Dit hield in dat je de lounge moest gaan reserveren, de tt tafel ging weg en we mochten niet meer bij elkaar in de lift. Ook wij maakten ons zorgen, maar dat heeft 1 dag geduurd. We waren er zo mee bezig dat we bijna alles vergaten en zo wouden we onze Olympische Spelen niet meemaken. Dus na deze dag hadden we gezegd geen covid verhalen meer en na dit gezegd te hebben moest ik wel gaan naar de Openingsceremonie. Met deze keuze was ik erg blij! Het was een mooie ervaring, met een mooie groep mensen en weet je wat, ik verdiende gewoon om daar te staan. Ik heb er gewoon heel erg van genoten en uiteindelijk gaat het ook daarom.

Wat deze ervaring wel lastiger maakte is dat tijdens de pre-camp mijn opa is overleden. Zoals sommigen wel weten ben ik echt een familie mens en ik was zeker ook goed met mijn opa. Ik vond het ook erg fijn dat mijn familie het meeste contact had met Anton en die het hoognodige door filterde. Zo kon ik toch nog afscheid nemen op het laatste moment en mij toch ‘anders’ nog te gaan voorbereiden op de OS. We hebben ook gezamenlijk besloten dat ik toen nog niet naar huis ging, maar ging doen waar ik voor kwam en ik had zelf besloten hun en mijn opa trots te maken op mij.

Zo langzaamaan en toch snel kwam de wedstrijddag steeds dichterbij. Uiteindelijk kwamen de zenuwen echt toen de andere wedstrijden begonnen. Je merkte gelijk al dat het een ander soort toernooi was, want er waren echt rare uitslagen! Ik kreeg te horen dat mijn wedstrijd op de 26^ste zou zijn, dus wij gingen ons lekker de 25^ste een wedstrijdvoorbereiding doen en net voor het slapen gaan kregen we te horen dat het toch de 27^ste is. Op dat moment was het echt even lastig schakelen, want ja je hebt je al voorbereid. De 26^ste was dan eigenlijk ook beetje een *piep* dag. Gelukkig kon ik mij wel herstellen en was ik klaar voor de 27^ste.

De eerste wedstrijd was tegen Dina Meshref. We spelen wel vaker tegen elkaar en eigenlijk vind ik der spel wel lekker, maar eigenlijk zo terugdenken heeft geen zin, want nu is het toch een ander moment. Ik had echt veel zin om te spelen en om te strijden voor mijn opa en één ding waar ik echt geen zin in had was verliezen. Toch begon zij erg goed, ze zetten veel druk en ze gaf mij haast geen kans om te wennen, maar zoals ik al zei ik was hier gekomen om opa trots te maken. Ik kan dan geen winst garanderen, maar wat ik wel kan garanderen is zijn wie ik ben. Ondanks de druk en de angst gewoon door blijven gaan, door blijven vechten en nooit opgeven. Het enige bij 3-0 achter wat in mijn hoofd om ging was vechten vechten vechten, alles geven voor alles gaan en gewoon doen. Als ik verlies dan met een opgeheven hoofd, maar toch wou ik echt geen 4-0 verliezen. Toen kon ik een game pakken en toen dacht ik nu heb ik je. Ik kon het momentum terugnemen en zelf die druk blijven zetten en nu zeker wanneer ik hem had geef ik hem niet terug. Uiteindelijk won ik dan ook met 4-3 en dit was echt een heerlijke overwinning. Ik wou hier heel erg graag van genieten, maar omdat de volgende wedstrijd weer zo snel kwam moest ik mij toch echt weer voorbereiden.

Snel terug, snel rustig worden, maar hoe je dat doe geen idee. Door alles snel te doen word je natuurlijk niet rustig. Het is altijd lastig zulke belangrijke heftige wedstrijden achter elkaar, maar je moet het toch doen, zeker nu. Mijn tweede wedstrijd was tegen de Hongkongse Doo. Haar spel leek mij lekker en dat was ook zo. Ik kon goed mee, het ritme was lekker en had ook echt wel het gevoel dat ik wat kansen had. Alleen merkte ik wel erg dat ik net niet meer die wedstrijd scherpte had en zeker tegen dat niveau is dat erg belangrijk. Hierdoor liep is steeds 1,2 puntjes achter en wat ik normaal niet doe maar nu wel vaak op belangrijke momenten had ze echt die gelukballen. Al bij al was het echt een goede wedstrijd en ook hier streed ik gewoon, maar het was voor nu even niet goed genoeg.

Al bij al was het een erg leuke, leerzame, maar toch ook een zware periode. Ik ben blij hoe wij het hebben aangekapt ook echt gewerkt heeft. Niet alleen nu maar voor het gehele jaar. Hierbij wil ik nogmaals mijn team bedanken, mijn supporters en familie en hopelijk tot nog meer mooie momenten en herinneringen!

Dankjewel.

Mijn team – Anton Pleijsier, Dana Cechova, Dogan Tekin, Trudy Horden, Evelien Folkert, Amy Klunne, Henk Verschuur & meer

Samenwerkingen –  Orise, Orthopedie Schrijvers, Webtify en Butterfly

&

Familie – Opa en Oma, Andre Eerland, Renate Zwamborn, Eralfelino Lopez, May Pulad, Nikki Eerland