Zo hier ben ik dan weer. Door deze hobbelende weg, genaamd corona, was het erg lastig regelmatig te schrijven. Het waren ups en downs van emoties en aanpassingsvermogen. Telkens weer iets nieuws om mee om te leren gaan. 

Zeker de afgelopen tijd was het stressvol. De stress begon al paar weken voor het OKT (Olympisch Kwalificatie Toernooi). Je wilt daar presteren, maar deels moet je daar presteren. Want als je niet presteert geen Olympische Spelen. 3 weken in een bubble, waar elke dag de stress opbouwt en dan bij het laatste toernooi, daar moet je staan en ik deed dat. Ik stond daar, ik vocht en ik won. Ik was en ben zo trots op mijzelf. Het meest moeilijkste toernooi gewonnen. 

Bij terugkomst gelijk in gesprek met NOCNSF. Door aanpassing van het WTT systeem is er toch een concurrent boven mij geglipt. Dan word de vraag is dit goed genoeg? Die geloof heb ik altijd wel gehad, want ik heb meerdere keren bewezen dat ik goed genoeg ben, ook voor een Olympische Spelen! 

En dan uiteindelijk 3/4 weken na het OKT eindelijk het officiële antwoord binnen.  Nederland stuurt mij naar de Olympische Spelen en daar kan ik laten zien wie Britt Eerland is.