Ruim een week is er voorbij sinds we in Luxemburg de bronzen medaille wonnen bij de Europese kampioenschappen tafeltennis voor teams. Een prestatie waar ikzelf met veel plezier op terug kijk. Graag doe ik dat ook samen met jullie. Hoog tijd voor een blog dus! Want dat we dit met een nieuwe coach en met dit team hebben kunnen doen, is toch wel echt een bijzondere prestatie, vind ik. En ik denk dat dit kansen op meer biedt. Voor ons als team en ook voor mijzelf.

Een medaille winnen is als Nederland niet zomaar iets. Het was dan ook alweer een aantal jaren geleden. In 2011 was ik er ook bij, maar toen speelden onze huidige coach Li Jiao, Li Jie en Elena Timina de meeste wedstrijden. Toen wonnen we goud. Dat we nu weer een medaille pakken, met Jiao als nieuwe coach en met speelsters die echt uit de Nederlandse jeugd komen, is zeker bijzonder. Je ziet nu dat er achter de oudere generatie een aantal meiden zijn doorgegroeid, die nu dus mee kunnen spelen om de medailles. Met het jeugdteam is dat ons nooit gelukt. Dat we het nu wel doen bij de senioren is gewoon lekker.

Tijdens het EK hoopte ik een stap te zetten. Niet direct op het gebied van mijn eigen tafeltennis, maar meer in de manier waarop we als team spelen en met Jiao als coach omgaan. En dat bleek heel goed te gaan. In de eerste wedstrijd ging het allemaal nog niet top, maar we konden ons daarna wel goed motiveren om er echt voor te vechten.

Daarbij merkte ik dat er ook veranderingen zitten in mijn eigen spel en niveau. De dingen die we van Jiao hebben geleerd konen we in Luxemburg deels al wel toepassen. Ik merkte wel dat mijn niveau wat ups en downs kende. De ene keer was het echt super goed en de andere keer goed, maar nergens echt slecht, wat in Tsjechië nog wel het geval was. Ik merk ook dat bepaalde dingen echt nog veel beter gaan als het lekker loopt. Daardoor heb ik het gevoel dat er ook echt nog wel meer in zit. De dingen waar we mee bezig zijn geweest zijn allemaal beter geworden. Mijn voetenwerk, forehand, service en ontvangst. De kwaliteit is wat toegenomen. Hopelijk kan ik dat doorzetten. Wat ik daarnaast echt wil leren is om ook tegen betere spelers een goed niveau te halen en vast te houden, zodat ik ook van hen kan winnen.

Kortom, dat we deze medaille hebben gepakt geeft mij wel echt het vertrouwen dat ik er toch echt bij hoor. Ik kan gewoon dingen gaan flikken en met die houding wil ik de rest van het seizoen ook in gaan. Natuurlijk ga ik nog wel een paar keer hard op mijn bek, maar bepaalde dingen zijn nu al gewoon gelukt. Dat is ook wel gewoon mooi. En ik ben nu ook gaan geloven dat ikzelf in het komende seizoen, bijvoorbeeld in de Champions League en in de Franse competitie, best wat kan laten zien. In het begin was ik daar best een beetje bang voor.

De bronzen plak hebben we vorige week ook maar even goed gevierd met zijn allen. Met het mannenteam, vrouwenteam en bestuur zijn we uit eten geweest. Daar gingen de wijnflessen wel open, want het moest wel echt even gevierd worden, haha. Het was super gezellig met zijn allen. En ook een mooi moment om na een lange tijd even afscheid van elkaar te nemen. De afgelopen maanden hebben we elkaar namelijk heel veel gezien. Nu zal het een tijd zonder elkaar zijn. Dan komt er vast weer een periode dat we meer bij elkaar komen en hopelijk kunnen we dan ook weer andere dingen vieren.

En ik, ik heb er nu een week rust opzitten en ben blij dat ik weer mag beginnen met tafeltennissen!

Britt